ادامه

صبح نم باران گرفت. هو هم خیلی دلچسب بود. خیلی دوست داشتم بی خیال همه کارها می شدم و کمی در باران قدم می زدم. اما همیشه نمی توان به سوی آنچیزی که دوست داری حرکت کنی. به همین خاطر است که خیلی از انسانها عمرشان را در یک حسرت همیشگی طی می کنند. به همین دلیل است که نبودن ها همیشه یک حسرتی عجیب در ذهن انسان به جای می گذارد. بگذریم. این چند روز خیلی بیشتر از گذشته اخبار ورزش را دنبال می کنم. به خصوص ورزش همه گیر فوتبال. انگار این تب فوتبال خیلی ها را دارد درگیر خودش می کند. من فکر می کنم این درگیری یک ریشه اش تبلیغاتی باشد که پشت این روزش خودش را پنهان کرده است. البته این نکته را نباید فراموش کرد که خود این ورزش هم به جای خودش خیلی دلچسب است. اما احساسات  ناسیونالیستی که پشت این ورزش نهفته شده خیلی بیشتر از احساسات دیگر خودنمایی می کند. همه­ی اینها را گفتم تا به اینجا برسم که دوست دارم بیشتر تیم سپاهان اصفهان قهرمان شود. حس می کنم من هم درگیر این احساسات ناسیونالیستی شده ام.

ای کاش این داروهای آرام بخش را جوری می ساختند که آدم خوابش نمیبرد. مگر می شود آرام بخش بدون خواب. مشخص است که نه. من یک حرفی می زنم تا دلم خوش باشد ولا خودم هم خوب می دانم بدون این خواب ها فراموش کردن درد سودی ندارد. مانند همین حالا که کتف راستم درد گرفته است و من نمی دانم باید چگونه این درد را کم کنم. شاید با کمی مینرال آیس کم شود. اما به هرحال این نکته را نباید فراموش کنم که خوب بودن و سالم بودن همیشه به این معنی نیست که آدم نباید آرام بخش مصرف کند