تنها تو می مانی....

مهران مدیری در برنامه دور همی رو به کامبیز دیرباز با جدیت گفت: «شانزده سال دیگر همین فرداست.»راست می‌گفت. بی خود نبود که اینقدر حرفش بر دلم نشست. برای من این موضوع خیلی قابل درک است. نه تنها برای من بلکه برای تمامی کسانی که گاهی چشمشان را به عقب بر می‌گردانند و به مسیری که تا حالا آمده‌اند ، نگاه می‌کنند. نگاهی که از روی عادت نیست. نگاهی که در آن عبرت و گاهی هم تعجب است. از اینکه عمرما اینقدر زود می‌گذرد ولی باز درد داریم بگیر تا اینکه چرا با اینکه این روزها اینقدر زود می‌گذرند باز هم غمناک و دلگیریم. مهران مدیری راست می‌گفت. در کسری از ثانیه عمرمان تمام می شود. نکند در بستر مرگ فقط حسرت هم آغوش ما باشد.

عباس کیارستمی از دنیا رفت. به هرحال هنرمندی مانند او وقتی از دنیا برود انگار یک چیزی از هنر کم می شود. چیزی که شاید نتوان برای آن جایگزین پیدا کرد. کیارستمی دنیای خاص خودش را داشت و بسیاری از توده‌های مردم با آثار او هیچ ارتباطی برقرار نمی کردند، اما این موضوع هیچ گاه از قدر و منزلت او به عنوان یک هنرمند کم نکرد. اینکه تو حرف خودت را با احترام بزنی همیشه موجب می شود در میان اهل هنر ماندگار باشی و این احترام به ذات هنر انسانی مانند او را در میان توده های مردم هم قابل احترام کرده بود.

هزینه های درمان کم شده است. قراردادهای بیمه کم شده است. حالا همه همکارن یک جورهایی ته دلشان می‌لرزد که نکند فردا پس فردایی بگویند کاسه کوزه را جمع کرده و به منزل معشوق بروید. این هم از کار دنیاست. یک روزی از زیرکارها در می روند و روزی هم کارها را کش می رند. به قول شاعر تنها تو می‌مانی ما میرویم از یاد.